Mijn verhaal: Een stuk geschreven door de oppas: Ze was vier toen ze type 1 diabetes kreeg. En hoewel naalden, pompen en prikken voor mij de normaalste gang van zaken zijn, vind ik het indrukwekkend om zo’n grote pomp aan zo’n klein meisje te zien. Om te prikken in haar smalle vingers. En de sensoren en infusen op haar jonge lijfje te zien zitten. Ik vind het klote om haar pepernoten te moeten afwegen. En om haar sensor te checken terwijl ze slaapt. Ik vind het stom dat iedereen haar extra in de gaten moet houden. Dat ze nooit beter zal weten dan dat ‘eten’ verbonden is aan allerlei gedoe en getalletjes. Dat ze ooit te maken zal krijgen met de dingen waar ik nu ook tegenaan loop, en dat ik daar niks aan kan doen. Want ik weet hoe het is, en ik gun haar beter. Ik voel me gezegend met mijn late diagnose, in een levensfase waarop ik de dingen zelf op kon pakken. Want wat misschien nog wel meer indruk maakte, waren de zorgen van haar ouders. De angst om los te laten. Om de controle over niets minder dan het leven van je kind, continu uit handen te moeten geven, omdat er anders voor jezelf niets meer overblijft. Ik ben verschrikkelijk verbaasd en onder de indruk van de veerkracht en het vertrouwen dat daarvoor nodig is. En ik vind het niets minder dan een eer dat ze hun dochter eens in de zoveel tijd aan me toevertrouwen. Op zo’n avonden regel ik diabetes voor twee. Ik prik haar vinger. Zij prikt de mijne. We kijken samen naar de getallen op onze meters. Soms kleed ik me half uit omdat ze wil zien dat ik óók een infuus op mijn been heb zitten. En het is schitterend als zij dan vol trots laat zien dat ze zelf een roze op haar bil heeft zitten. Ik hou van die glunderende jonge oogjes van herkenning, niet alleen zijn en verbondenheid. Natuurlijk is het niet altijd een feest. Ook ik heb wel eens een hoge of een lage bloedglucose, waarna mijn geduld iets sneller op is. Zij heeft momenten waarop ze niet wil dat ik aan haar pomp zit. Ik heb momenten waarop ik het intens verdrietig vind om dat toch te moeten doen. En ik voel me lichtelijk schuldig als haar bloedglucose torenhoog is na het eten van een handje pepernoten, ook al zijn ze stuk voor stuk secuur afgewogen. Toch is dat oppassen iets wat ik ontzettend graag doe. Ik hoop dat ik het meisje, haar grote zus én haar ouders, kan meegeven dat je met type 1 diabetes wel een heel leuk leven kunt hebben. Dat het niet je zwakte, maar ook je kracht kan zijn, ondanks alle momenten van angst en verdriet. Dat er een dag komt dat het kleine meisje ook een zelfstandige jongvolwassene is, en misschien zelf wel kan gaan oppassen bij een ander klein meisje met een veel te grote pomp.