Dertien jaar geleden kreeg ik de diagnose diabetes type 1. Een auto-immuunziekte die je meestal op jonge leeftijd, maar ook na je 50e nog kan krijgen. Ik was 24 destijds. Die diagnose verandert je hele leven van het ene op het andere moment. Alles wat je normaal doet zonder erbij na te denken: Eten, drinken, bewegen, slapen, moest ik ineens gaan plannen, uitrekenen, forceren.

Veel mensen denken over diabetes: Als je maar insuline neemt, dan zit je wel goed toch? Maar die bocht is zo krap, dat ik hem liever niet neem. Ja insuline is inderdaad van levensbelang als je alvleesklier besluit zelf geen insuline meer te maken. Maar hoeveel neem je, wanneer neem je het? Wat gebeurt er als je iets teveel nam? Of wanneer je lichaam ineens gevoeliger is voor de insuline doordat je net naar de trein bent gerend? Of wanneer je ongesteld bent? Er zijn zo'n 45 factoren van invloed op je bloedglucose, waarvan je er maar een handjevol zelf onder controle hebt.

Niet voor niets zijn zoveel mensen met diabetes daarbij ook chronisch vermoeid. Het is een baan die 24/7 doorgaat. Een kind dat niet gaat slapen en die je niet naar de creche kunt brengen. En als je al een keer een uurtje denkt: Zoek het lekker uit. Dan zul je het in de uren erna bezuren.

Het diabetsfonds doet onderzoek hoe we deze rotziekte kunnen genezen. En daar ben ik voor. Al geloof ik niet dat het in mijn leven nog gaat gebeuren. Maar ik wens voor alle kleine kindjes met diabetes of baby's die nog geboren moeten worden, dat het voor hen wel te genezen is. 

Daarom collecteer ik dit jaar (had ik eerder moeten doen). Ik zou het enorm waarderen als je mij helpt om het onderzoek te ondersteunen. 

Namens alle mensen met diabetes (en die het nog gaan krijgen) en mijzelf: BEDANKT!